Okładka - Jest taka sprawa... - Sprawy i zlewy - Tu byłem... - Podgląd - Podsłuch
Wizja lokalna - Zasady współpracy - Archiwum - Sprawcy

Nie jestem pewna, czy powinnam gratulować Françoisowi Ozon'owi, czy raczej się na niego obrazić. Po obejrzeniu jego filmu "8 kobiet" wyszłam z kina mocno zdezorientowana. Niejednoznaczne refleksje bywają atutem, ale trudno pochwalić film, co do którego nie ma się konkretnego zdania. Krótko mówiąc, François Ozon nawarzył piwa, a ja mam je teraz wypić...
"8 kobiet" to ekranizacja sztuki Roberta Thomasa, napisanej ponad 40 lat temu. Jej akcja rozgrywa się w wiejskim domu, którego bogaty właściciel mieszka z siedmioma kobietami (żona, dwie córki, szwagierka, teściowa, kucharka, pokojówka). Później pojawi się jeszcze jego siostra, ale w międzyczasie gospodarz zostanie znaleziony w sypialni z nożem w plecach. Dodajmy do tego mroźną zimę, zatrzaśniętą bramę, zepsuty samochód i przecięty kabel od telefonu, a będziemy mieli klasyczny kryminał, w którym mordercą może być każdy (każda). I tu niespodzianka! Oto nagle jedna z pań zaczyna śpiewać, a pozostałe tańczyć. Kwadrans później śpiewa inna domowniczka, potem jeszcze inna - i mamy musical!

Jakie intencje miał reżyser? Chciał odświeżyć (modne słowo, prawda?) oba gatunki, łącząc je ze sobą? Nawet jeśli tak, mnie to nie bierze. Piosenki same w sobie są ładne i wzruszające, ale łamią konwencję tak skutecznie, że zamęt w głowie murowany. Ktoś powiedział, że "8 kobiet" to film, którym można się bawić. Być może, ale nie w sensie zabawy intelektualnej. Zanim tajemnice zdążą dojrzeć, pryskają niczym bańki mydlane, i to z prędkością karabinu maszynowego. Stosunki między bohaterkami zmieniają się jak w kalejdoskopie. No i te śpiewy...
Plusem za to jest obsada. Dawno nie widziałam filmu, w którym grałyby obok siebie same damy. Catherine Deneuve, Isabelle Huppert, Emmanuelle Béart i reszta pań wyglądają pięknie, choć grają trochę jakby mimochodem. Ale skoro ma to być zabawa, to bawcie się przynajmniej widokiem gwiazd.